TWELVE APOSTLES SELECTED
AFTER A NIGHT OF PRAYER
IS AVAILABLE IN THE FOLLOWING LANGUAGES BELOW:
- ENGLISH
- SPANISH
- TAGALOG
KINDLY SCROLL DOWN TO READ AND WATCH IN YOUR PREFERRED LANGUAGE.
KINDLY LIKE/FOLLOW/SUBSCRIBE SO YOU CAN GET THE LATEST BIBLICAL TEACHINGS ON YOUR NEWSFEED.
THANK YOU FOR BEING WILLING TO GET TO KNOW JESUS CHRIST ON A DEEPER LEVEL & I PRAY THE HOLY SPIRIT REVEALS HIMSELF TO YOU AS YOU READ & WATCH THE TEACHINGS BELOW, IN JESUS CHRIST'S NAME.
----------
DOCE APÓSTOLES SELECCIONADOS TRAS UNA NOCHE DE ORACIÓN
- INGLÉS
- ESPAÑOL
- TAGÁLOGO
DESPLÁCETE HACIA ABAJO PARA LEER Y VER EN TU IDIOMA PREFERIDO.
DALE ME GUSTA/SEGUIR/SUSCRÍBETE PARA QUE PUEDES OBTENER LAS ÚLTIMAS ENSEÑANZAS BÍBLICAS EN TU NOTICIAS.
GRACIAS POR ESTAR DISPUESTO A CONOCER A JESUCRISTO A UN NIVEL MÁS PROFUNDO Y ORA PARA QUE EL ESPÍRITU SANTO SE REVELE A USTED MIENTRAS LEA Y VE LAS ENSEÑANZAS A CONTINUACIÓN, EN EL NOMBRE DE JESUCRISTO.
----------
LABING DALAWANG APOSTOL ANG PINILI PAGKATAPOS NG GABI NG PANALANGIN
- INGLES
- KASTILA
- TAGALOG
MAG-SCROLL PABABA PARA MAGBASA AT PANOORIN SA IYONG GUSTONG WIKA.
KINDLY LIKE/FOLLOW/SUBSCRIBE PARA MAKUHA MO ANG LATEST BIBLICAL TEACHERS SA IYONG NEWSFEED.
SALAMAT SA PAGKAKAISANG KILALANIN SI JESU-CRISTO SA MAS MALALIM NA LEVEL & I PANALANGIN ANG ESPIRITU SANTO AY MAGPAHAYAG SA IYO SA PAGBASA AT PAGPANOOD MO SA MGA ARAL SA IBABA, SA PANGALAN NI JESUCRISTO.
----------
ENGLISH
MARK 3:13-19
LUKE 6:12-16
Mark 3:13-19
13 And he went up on the mountain and called to him those whom he desired, and they came to him.
14 And he appointed twelve (whom he also named apostles) so that they might be with him and he might send them out to preach
15 and have authority to cast out demons.
16 He appointed the twelve: Simon (to whom he gave the name Peter);
17 James the son of Zebedee and John the brother of James (to whom he gave the name Boanerges, that is, Sons of Thunder);
18 Andrew, and Philip, and Bartholomew, and Matthew, and Thomas, and James the son of Alphaeus, and Thaddaeus, and Simon the Zealot,
19 and Judas Iscariot, who betrayed him.
COMMENTARY ON MARK 3:13–18
Faced with the task of world evangelization, Jesus appointed twelve disciples. There was nothing wonderful about the men themselves; it was their connection with Jesus that made them great.
They were young men. James E. Stewart has this splendid commentary on the youth of the disciples:
Christianity began as a young people’s movement…. Unfortunately, it is a fact which Christian art and Christian preaching have too often obscured. But it is quite certain that the original disciple band was a young men’s group. It is not surprising then, that Christianity entered the world as a young people’s movement. Most of the apostles were probably still in their twenties when they went out after Jesus … Jesus himself, we should never forget, went out to his earthly ministry with the “dew of [his] youth” upon him (Psalm 110:3—this psalm was applied to Jesus first by himself and then by the apostolic Church). It was a true instinct that led the Christians of a later day, when they drew the likeness of their master on the walls of the Catacombs, to portray Him, not old and weary and broken with pain, but as a young shepherd out on the hills of the morning. The original version of Isaac Watts’ great hymn was true to fact:
When I survey the wondrous cross
Where the young Prince of Glory died.
And no one has ever understood the heart of youth in its gaiety and gallantry and generosity and hope, its sudden loneliness and haunting dreams and hidden conflicts and strong temptations, no one has understood it nearly so well as Jesus. And no one ever realized more clearly than Jesus did that the adolescent years of life, when strange dormant thoughts are stirring and the whole world begins to unfold, are God’s best chance with the soul…. When we study the story of the first Twelve, it is a young men’s adventure we are studying. We see them following their leader out into the unknown, not knowing very clearly who he is or why they are doing it or where he is likely to lead them; but just magnetized by him, fascinated and gripped and held by something irresistible in the soul of him, laughed at by friends, plotted against by foes, with doubts sometimes growing clamorous in their own hearts, until they almost wished they were well out of the whole business; but still clinging to him, coming through the ruin of their hopes to a better loyalty and earning triumphantly at last the great name the Te Deum gives them, “The glorious company of the apostles.” It is worth watching them, for we too may catch the infection of their spirit and fall into step with Jesus.
There was a threefold purpose behind the call of the twelve:
(1) that they might be with Him;
(2) that He might send them out to preach; and
(3) that they might have power to heal sicknesses and to cast out demons.
FIRST there was to be a time of training—preparation in private before preaching in public. Here is a basic principle of service. We must spend time with Him before we move out as God’s representatives.
SECONDLY, they were sent out to preach. Proclamation of the Word of God, their basic method of evangelism, must always be central. Nothing must be allowed to subordinate it.
FINALLY, they were given supernatural power. Casting out demons would attest to men that God was speaking through the apostles. The Bible had not yet been completed. Miracles were the credentials of God’s messengers. Today men have access to the complete Word of God; they are responsible to believe it without the proof of miracles.
COMMENTARY ON MARK 3:19
The name of Judas Iscariot stands out among the apostles. There is mystery connected with one chosen as an apostle turning out to be the betrayer of our Lord. One of the greatest heartaches in Christian service is to see one who was bright, earnest, and apparently devoted, later turning his back on the Savior and going back to the world which crucified Him.
Eleven proved true to the Lord, and through them He turned the world upside down. They reproduced themselves in ever-widening circles of outreach, and in one sense, we today are the continuing fruit of their service. There is no way of telling how far-reaching our influence for Christ may be.
----------
Luke 6:12-16
12 In these days he went out to the mountain to pray, and all night he continued in prayer to God.
13 And when day came, he called his disciples and chose from them twelve, whom he named apostles:
14 Simon, whom he named Peter, and Andrew his brother, and James and John, and Philip, and Bartholomew,
15 and Matthew, and Thomas, and James the son of Alphaeus, and Simon who was called the Zealot,
16 and Judas the son of James, and Judas Iscariot, who became a traitor.
COMMENTARY ON LUKE 6:12
Jesus spent all night in prayer before choosing the twelve. What a rebuke this is to our impulsiveness and independence of God! Luke is the only evangelist who mentions this night of prayer.
COMMENTARY ON LUKE 6:13–16
The twelve whom He chose from among the wider circle of disciples were:
SIMON, whom He also named Peter, son of Jonah, and one of the most prominent of the apostles.
ANDREW his brother. It was Andrew who introduced Peter to the Lord.
JAMES the son of Zebedee. He was privileged to go with Peter and John to the Mount of Transfiguration. He was killed by Herod Agrippa I.
JOHN the son of Zebedee. Jesus called James and John “Sons of Thunder.” It was this John who wrote the Gospel and the Epistles bearing his name, and the book of Revelation.
PHILIP, a native of Bethsaida, who introduced Nathanael to Jesus. Not to be confused with Philip, the evangelist, in the book of Acts.
BARTHOLOMEW, generally understood to be another name for Nathanael. He is mentioned only in the listings of the twelve.
MATTHEW, the tax collector, also named Levi. He wrote the First Gospel.
Thomas, also called Twin. He said he would not believe that the Lord had risen until he saw conclusive evidence.
JAMES the son of Alphaeus. He may have been the one who held a place of responsibility in the church at Jerusalem after James, the son of Zebedee, had been killed by Herod.
SIMON called the Zealot. Little is known of him, as far as the sacred record is concerned.
JUDAS the son of James. Possibly the same as Jude, the author of the Epistle, and commonly believed to be Lebbaeus, whose surname was Thaddaeus (Matt. 10:3; Mark 3:18).
JUDAS ISCARIOT, presumed to be from Kerioth in Judah, and thus the only one of the apostles who was not from Galilee. The betrayer of our Lord, he was called by Jesus “the son of perdition.”
The disciples were not all men of outstanding intellect or ability. They represented a cross-section of humanity. The thing that made them great was their relationship to Jesus and their commitment to Him. They were probably young men in their twenties when the Savior chose them. Youth is the time when men are most zealous and teachable and best able to endure hardship. He selected only twelve disciples. He was more interested in quality than quantity. Given the right caliber of men, He could send them out and by the process of spiritual reproduction could evangelize the world.
Once the disciples were chosen, it was important that they should be thoroughly trained in the principles of the kingdom of God. The rest of this chapter is devoted to a summary of the type of character and behavior that should be found in disciples of the Lord Jesus.
EXCERPT FROM
Believer's Bible Commentary
Copyright © 1989, 1990, 1992, 1995, 2016 by William MacDonald.
----------
SPANISH
DOCE APÓSTOLES SELECCIONADOS TRAS UNA NOCHE DE ORACIÓN
MARCOS 3:13-19
LUCAS 6:12-16
Marcos 3:13-19 RVR 1960
13 Después subió al monte, y llamó a sí a los que él quiso; y vinieron a él.
14 Y estableció a doce, para que estuviesen con él, y para enviarlos a predicar,
15 y que tuviesen autoridad para sanar enfermedades y para echar fuera demonios:
16 a Simón, a quien puso por sobrenombre Pedro;
17 a Jacobo hijo de Zebedeo, y a Juan hermano de Jacobo, a quienes apellidó Boanerges, esto es, Hijos del trueno;
18 a Andrés, Felipe, Bartolomé, Mateo, Tomás, Jacobo hijo de Alfeo, Tadeo, Simón el cananista,
19 y Judas Iscariote, el que le entregó. Y vinieron a casa.
COMENTARIO SOBRE MARCOS 3:13–18
Ante la tarea de la evangelización mundial, Jesús nombró doce discípulos. No había nada maravilloso en los hombres mismos; fue su conexión con Jesús lo que los hizo grandes.
Eran hombres jóvenes. James E. Stewart tiene este espléndido comentario sobre la juventud de los discípulos:
El cristianismo comenzó como un movimiento de jóvenes…. Desafortunadamente, es un hecho que el arte cristiano y la predicación cristiana han oscurecido con demasiada frecuencia. Pero es bastante seguro que la banda de discípulos original era un grupo de hombres jóvenes. No sorprende, entonces, que el cristianismo entrara al mundo como un movimiento de jóvenes. La mayoría de los apóstoles probablemente todavía tenían veintitantos años cuando salieron tras Jesús... Jesús mismo, nunca debemos olvidarlo, salió a su ministerio terrenal con el “rocío de [su] juventud” sobre él (Salmo 110:3—este salmo fue aplicado a Jesús primero por él mismo y luego por la Iglesia apostólica). Fue un verdadero instinto el que llevó a los cristianos de tiempos posteriores, cuando dibujaron la imagen de su maestro en las paredes de las catacumbas, a retratarlo, no viejo, cansado y quebrantado por el dolor, sino como un joven pastor en el camino. colinas de la mañana. La versión original del gran himno de Isaac Watts era fiel a los hechos:
Cuando contemplo la maravillosa cruz
Donde murió el joven Príncipe de la Gloria.
Y nadie ha comprendido jamás el corazón de la juventud en su alegría, su valentía, su generosidad y su esperanza, su repentina soledad, sus sueños inquietantes, sus conflictos ocultos y sus fuertes tentaciones; nadie lo ha comprendido tan bien como Jesús. Y nadie jamás se dio cuenta más claramente que Jesús de que los años de la adolescencia, cuando se agitan extraños pensamientos latentes y el mundo entero comienza a desarrollarse, son la mejor oportunidad que Dios tiene para el alma... Cuando estudiamos la historia de los primeros Doce, lo que estamos estudiando es la aventura de un joven. Los vemos siguiendo a su líder hacia lo desconocido, sin saber muy claramente quién es ni por qué lo hacen ni hacia dónde es probable que los lleve; pero simplemente magnetizados por él, fascinados, atrapados y sostenidos por algo irresistible en su alma, de los que se burlaban los amigos, de los que los enemigos conspiraban contra ellos, con dudas que a veces crecían clamorosamente en sus propios corazones, hasta que casi deseaban estar fuera del problema. todo el negocio; pero aún aferrándose a él, superando la ruina de sus esperanzas hacia una mejor lealtad y ganándose finalmente triunfalmente el gran nombre que les da el Te Deum: "La gloriosa compañía de los apóstoles". Vale la pena observarlos, porque nosotros también podemos contagiarnos de la infección de su espíritu y ponernos al paso de Jesús.
Había un triple propósito detrás del llamado de los doce:
(1) para que puedan estar con Él;
(2) para poder enviarlos a predicar; y
(3) para que tengan poder para curar enfermedades y expulsar demonios.
PRIMERO debía haber un tiempo de entrenamiento: preparación en privado antes de predicar en público. He aquí un principio básico de servicio. Debemos pasar tiempo con Él antes de actuar como representantes de Dios.
EN SEGUNDO lugar, fueron enviados a predicar. La proclamación de la Palabra de Dios, su método básico de evangelización, debe ser siempre central. No se debe permitir que nada lo subordine.
FINALMENTE, se les dio poder sobrenatural. Expulsar demonios daría testimonio a los hombres de que Dios estaba hablando a través de los apóstoles. La Biblia aún no estaba completa. Los milagros eran las credenciales de los mensajeros de Dios. Hoy los hombres tienen acceso a la Palabra completa de Dios; son responsables de creerlo sin la prueba de milagros.
COMENTARIO SOBRE MARCOS 3:19
Entre los apóstoles destaca el nombre de Judas Iscariote. Hay un misterio relacionado con el hecho de que un elegido como apóstol resulte ser el traidor de nuestro Señor. Uno de los mayores dolores de cabeza en el servicio cristiano es ver a alguien que era brillante, ferviente y aparentemente devoto, que luego le da la espalda al Salvador y regresa al mundo que lo crucificó.
Once resultaron fieles al Señor y, a través de ellos, puso el mundo patas arriba. Se reprodujeron en círculos de alcance cada vez más amplios y, en cierto sentido, hoy somos el fruto continuo de su servicio. No hay manera de saber cuán trascendental puede ser nuestra influencia por Cristo.----------
-----------
Lucas 6:12-16 RVR 1960
12 En aquellos días él fue al monte a orar, y pasó la noche orando a Dios.
13 Y cuando era de día, llamó a sus discípulos, y escogió a doce de ellos, a los cuales también llamó apóstoles:
14 a Simón, a quien también llamó Pedro, a Andrés su hermano, Jacobo y Juan, Felipe y Bartolomé,
15 Mateo, Tomás, Jacobo hijo de Alfeo, Simón llamado Zelote,
16 Judas hermano de Jacobo, y Judas Iscariote, que llegó a ser el traidor.
COMENTARIO SOBRE LUCAS 6:12
Jesús pasó toda la noche en oración antes de elegir a los doce. ¡Qué reprensión es esta para nuestra impulsividad e independencia de Dios! Lucas es el único evangelista que menciona esta noche de oración.
COMENTARIO SOBRE LUCAS 6:13–16
Los doce que eligió entre el círculo más amplio de discípulos fueron:
SIMÓN, a quien también llamó Pedro, hijo de Jonás, y uno de los más destacados de los apóstoles.
ANDRÉS su hermano. Fue Andrés quien presentó a Pedro al Señor.
JAMES hijo de Zebedeo. Tuvo el privilegio de ir con Pedro y Juan al Monte de la Transfiguración. Fue asesinado por Herodes Agripa I.
JUAN hijo de Zebedeo. Jesús llamó a Santiago y a Juan “Hijos del Trueno”. Fue este Juan quien escribió el Evangelio y las Epístolas que llevan su nombre, y el libro del Apocalipsis.
FELIPE, natural de Betsaida, quien presentó a Natanael a Jesús. No confundir con Felipe, el evangelista, en el libro de los Hechos.
BARTOLOMÉ, generalmente entendido como otro nombre de Natanael. Se le menciona sólo en los listados de los doce.
MATEO, el recaudador de impuestos, también llamado Leví. Escribió el Primer Evangelio.
Thomas, también llamado Gemelo. Dijo que no creería que el Señor había resucitado hasta que viera evidencia concluyente.
JAIME hijo de Alfeo. Es posible que él fuera quien ocupaba un lugar de responsabilidad en la iglesia de Jerusalén después de que Herodes matara a Santiago, el hijo de Zebedeo.
SIMÓN llamó al Zelote. Poco se sabe de él, en lo que al registro sagrado se refiere.
JUDAS hijo de Santiago. Posiblemente el mismo que Judas, el autor de la Epístola, y comúnmente se cree que era Lebeo, cuyo apellido era Tadeo (Mateo 10:3; Marcos 3:18).
JUDAS ISCARIOTE, se presume que era de Keriot en Judá y, por lo tanto, el único de los apóstoles que no era de Galilea. El traidor de nuestro Señor, Jesús lo llamó "el hijo de perdición".
No todos los discípulos eran hombres de intelecto o habilidad sobresalientes. Representaban una muestra representativa de la humanidad. Lo que los hizo grandes fue su relación con Jesús y su compromiso con Él. Probablemente eran jóvenes de unos veinte años cuando el Salvador los eligió. La juventud es la época en la que los hombres son más celosos, dóciles y más capaces de soportar las dificultades. Seleccionó sólo doce discípulos. Estaba más interesado en la calidad que en la cantidad. Si tuviera hombres del calibre adecuado, podría enviarlos y, mediante el proceso de reproducción espiritual, evangelizar el mundo.
Una vez elegidos los discípulos, era importante que estuvieran completamente capacitados en los principios del reino de Dios. El resto de este capítulo está dedicado a un resumen del tipo de carácter y comportamiento que deben encontrarse en los discípulos del Señor Jesús.
EXTRACTO DE
Comentario bíblico del creyente
Copyright © 1989, 1990, 1992, 1995, 2016 de William MacDonald.
----------
TAGALOG
LABING DALAWANG APOSTOL ANG PINILI PAGKATAPOS NG GABI NG PANALANGIN
Marcos 3:13-19
Lucas 6:12-16
Marcos 3:13-19
13 Pagkatapos nito, umakyat si Jesus sa bundok at tinawag ang mga taong pinili niya, at lumapit sila sa kanya. 14 Pumili siya ng labindalawa [na tinawag niyang mga apostol]. Hinirang niya ang mga ito upang makasama niya at isugo upang mangaral.
15 Sila ay binigyan din niya ng kapangyarihang magpalayas ng mga demonyo.
16 [Ito ang labindalawang hinirang niya:] si Simon, na pinangalanan niyang Pedro;
17 ang magkapatid na sina Santiago at Juan na mga anak ni Zebedeo (sila'y tinawag niyang Boanerges, na ang kahulugan ay “mga anak ng kulog”);
18 sina Andres, Felipe, Bartolome, Mateo, Tomas, Santiago na anak ni Alfeo, si Tadeo, si Simon na Makabayan,
19 at si Judas Iscariote na siyang nagkanulo kay Jesus.
KOMENTARYO SA MARCOS 3:13–18
Sa pagharap sa gawain ng pandaigdigang ebanghelisasyon, nagtalaga si Jesus ng labindalawang disipulo. Walang kahanga-hanga sa mga lalaki mismo; ang kanilang koneksyon kay Jesus ang nagpadakila sa kanila.
Sila ay mga binata. Si James E. Stewart ay may ganitong kahanga-hangang komentaryo sa kabataan ng mga disipulo:
Nagsimula ang Kristiyanismo bilang isang kilusan ng mga kabataan.... Sa kasamaang palad, ito ay isang katotohanan na madalas na ikinukubli ng sining ng Kristiyano at ng Kristiyanong pangangaral. Ngunit tiyak na ang orihinal na banda ng disipulo ay isang grupo ng mga kabataang lalaki. Hindi kataka-taka kung gayon, na ang Kristiyanismo ay pumasok sa mundo bilang isang kilusan ng mga kabataan. Karamihan sa mga apostol ay malamang na nasa twenties pa lamang noong sila ay sumunod kay Jesus … Si Jesus mismo, hindi natin dapat kalimutan, ay nagtungo sa kanyang ministeryo sa lupa na may “hamog ng [kanyang] kabataan” sa kanya (Awit 110:3—ito Ang salmo ay inilapat kay Hesus una sa pamamagitan ng kanyang sarili at pagkatapos ay sa pamamagitan ng apostolikong Simbahan). Ito ay isang tunay na instinct na humantong sa mga Kristiyano sa susunod na araw, nang iguhit nila ang pagkakahawig ng kanilang panginoon sa mga dingding ng mga Catacomb, upang ilarawan Siya, hindi matanda at pagod at bali sa sakit, ngunit bilang isang batang pastol sa labas. burol ng umaga. Ang orihinal na bersyon ng dakilang himno ni Isaac Watts ay totoo sa katotohanan:
Pag-survey ko sa kahanga-hangang krus
Kung saan namatay ang batang Prinsipe ng Kaluwalhatian.
At walang sinuman ang nakauunawa sa puso ng kabataan sa kanyang kagalakan at katapangan at pagkabukas-palad at pag-asa, ang biglaang kalungkutan at nakasusuklam na mga panaginip at mga nakatagong mga salungatan at malalakas na tukso, walang sinuman ang nakakaunawa nito nang halos kasinghusay ni Jesus. At walang sinuman ang nakaunawa nang mas malinaw kaysa kay Jesus na ang mga taon ng buhay ng kabataan, kapag ang kakaibang natutulog na mga pag-iisip ay gumagalaw at ang buong mundo ay nagsimulang magbukas, ay ang pinakamagandang pagkakataon ng Diyos sa kaluluwa…. Kapag pinag-aaralan natin ang kuwento ng unang Labindalawa, isang pakikipagsapalaran ng mga kabataang lalaki ang ating pinag-aaralan. Nakikita natin silang sinusundan ang kanilang pinuno sa hindi kilalang tao, hindi nila alam kung sino siya o kung bakit nila ito ginagawa o kung saan siya malamang na humantong sa kanila; ngunit naakit lamang sa kanya, nabighani at hinawakan at hawak ng isang bagay na hindi mapaglabanan sa kanyang kaluluwa, pinagtatawanan ng mga kaibigan, binalak laban ng mga kaaway, na may mga pag-aalinlangan na kung minsan ay lumalakas sa kanilang mga puso, hanggang sa halos naisin na nila na sila ay nasa labas ng buong negosyo; ngunit kumakapit pa rin sa kanya, dumarating sa pagkasira ng kanilang mga pag-asa tungo sa isang mas mabuting katapatan at matagumpay na natamo sa wakas ang dakilang pangalang ibinigay sa kanila ng Te Deum, “Ang maluwalhating samahan ng mga apostol.” Ito ay karapat-dapat na panoorin sila, dahil tayo rin ay maaaring makakuha ng impeksyon ng kanilang espiritu at mahulog sa hakbang kasama si Jesus.
Mayroong tatlong layunin sa likod ng pagtawag sa labindalawa:
(1) upang sila ay makasama Niya;
(2) upang maipadala Niya sila upang mangaral; at
(3) upang magkaroon sila ng kapangyarihang magpagaling ng mga karamdaman at magpalayas ng mga demonyo.
UNANG-UNA ay kailangang magkaroon ng panahon ng pagsasanay—paghahanda nang pribado bago mangaral sa publiko. Narito ang isang pangunahing prinsipyo ng serbisyo. Dapat tayong gumugol ng oras sa Kanya bago tayo umalis bilang mga kinatawan ng Diyos.
PANGALAWA, sila ay ipinadala upang mangaral. Ang pagpapahayag ng Salita ng Diyos, ang kanilang pangunahing paraan ng pag-eebanghelyo, ay dapat laging sentro. Walang dapat pahintulutang magpasakop dito.
SA WAKAS, binigyan sila ng supernatural na kapangyarihan. Ang pagpapalayas ng mga demonyo ay magpapatunay sa mga tao na ang Diyos ay nagsasalita sa pamamagitan ng mga apostol. Hindi pa tapos ang Bibliya. Ang mga himala ay mga kredensyal ng mga mensahero ng Diyos. Ngayon ang mga tao ay may access sa kumpletong Salita ng Diyos; responsibilidad nilang paniwalaan ito nang walang patunay ng mga himala.
KOMENTARYO SA MARCOS 3:19
Ang pangalan ni Hudas Iscariote ay namumukod-tangi sa mga apostol. May hiwaga na konektado sa isang pinili bilang isang apostol na naging tagapagkanulo ng ating Panginoon. Isa sa pinakamatinding kirot sa paglilingkod bilang Kristiyano ay ang makita ang isang matalino, masigasig, at tila tapat, na kalaunan ay tumalikod sa Tagapagligtas at bumalik sa mundong nagpako sa Kanya sa krus.
Labing-isa ang naging tapat sa Panginoon, at sa pamamagitan nila ay binaligtad Niya ang mundo. Ginawa nila ang kanilang mga sarili sa patuloy na lumalawak na mga bilog ng outreach, at sa isang kahulugan, tayo ngayon ang patuloy na bunga ng kanilang paglilingkod. Walang paraan upang sabihin kung gaano kalawak ang ating impluwensya para kay Kristo.
----------
Lucas 6:12-16
12 Nang panahong iyon, umakyat si Jesus sa isang bundok at magdamag siyang nanalangin sa Diyos.
13 Kinaumagahan, tinawag niya ang kanyang mga alagad. Mula sa kanila ay pumili siya ng labindalawa na tinawag niyang mga apostol.
14 Sila ay sina Simon, na pinangalanan niyang Pedro, si Andres na kapatid nito, sina Santiago, Juan, Felipe, Bartolome,
15 Mateo, Tomas, Santiago na anak ni Alfeo, si Simon na Makabayan,
16 si Judas na anak ni Santiago, at si Judas Iscariote na naging taksil.
KOMENTARYO SA LUCAS 6:12
Buong magdamag si Jesus sa pananalangin bago pumili ng labindalawa. Anong laking pagsaway ito sa ating pagiging mapusok at pagsasarili ng Diyos! Si Lucas ang tanging ebanghelista na nagbanggit sa gabing ito ng panalangin.
KOMENTARYO SA LUCAS 6:13–16
Ang labindalawa na Kanyang pinili mula sa mas malawak na bilog ng mga disipulo ay:
SIMON, na pinangalanan din Niyang Pedro, anak ni Jonas, at isa sa pinakaprominente sa mga apostol.
ANDREW ang kanyang kapatid. Si Andres ang nagpakilala kay Pedro sa Panginoon.
JAMES na anak ni Zebedeo. Nagkaroon siya ng pribilehiyong sumama kina Pedro at Juan sa Bundok ng Pagbabagong-anyo. Siya ay pinatay ni Herodes Agrippa I.
JUAN na anak ni Zebedeo. Tinawag ni Jesus sina Santiago at Juan na “Mga Anak ng Kulog.” Itong si Juan ang sumulat ng Ebanghelyo at ng mga Sulat na nagtataglay ng kanyang pangalan, at ang aklat ng Pahayag.
Si PHILIP, isang tubong Bethsaida, na nagpakilala kay Natanael kay Jesus. Huwag malito kay Felipe, ang ebanghelista, sa aklat ng Mga Gawa.
BARTHOLOMEW, karaniwang nauunawaan na isa pang pangalan para sa Nathanael. Siya ay binanggit lamang sa mga listahan ng labindalawa.
SI MATEO, ang maniningil ng buwis, ay nagngangalang Levi. Isinulat niya ang Unang Ebanghelyo.
Thomas, tinatawag ding Twin. Sinabi niya na hindi siya maniniwala na ang Panginoon ay nabuhay hangga't hindi niya nakikita ang tiyak na ebidensya.
JAMES na anak ni Alfeo. Maaaring siya ang may pananagutan sa simbahan sa Jerusalem pagkatapos na si Santiago, ang anak ni Zebedeo, ay pinatay ni Herodes.
Tinawag ni SIMON ang Zealot. Kaunti lang ang nalalaman tungkol sa kanya, kung tungkol sa sagradong talaan.
HUDAS na anak ni Santiago. Posibleng kapareho ni Jude, ang may-akda ng Sulat, at karaniwang pinaniniwalaan na si Lebbaeus, na ang apelyido ay Tadeo (Mat. 10:3; Mar. 3:18).
Si JUDAS ISCARIOT, na ipinapalagay na mula sa Kerioth sa Juda, at sa gayon ang tanging isa sa mga apostol na hindi mula sa Galilea. Ang nagkanulo sa ating Panginoon, siya ay tinawag ni Hesus na "anak ng kapahamakan."
Ang mga alagad ay hindi lahat ng mga tao na may namumukod-tanging talino o kakayahan. Kinakatawan nila ang isang cross-section ng sangkatauhan. Ang bagay na nagpadakila sa kanila ay ang kanilang relasyon kay Hesus at ang kanilang pangako sa Kanya. Marahil sila ay mga kabataang lalaki sa edad na dalawampu nang piliin sila ng Tagapagligtas. Ang kabataan ay ang panahon kung saan ang mga lalaki ay pinaka-masigasig at madaling turuan at pinakamahusay na kayang tiisin ang kahirapan. Pumili lamang siya ng labindalawang disipulo. Mas interesado siya sa kalidad kaysa sa dami. Dahil sa tamang kalibre ng mga tao, maaari Niyang ipadala sila at sa pamamagitan ng proseso ng espirituwal na pagpaparami ay makapag-ebanghelyo sa mundo.
Kapag napili na ang mga disipulo, mahalaga na sila ay lubusang sanayin sa mga alituntunin ng kaharian ng Diyos. Ang natitirang bahagi ng kabanatang ito ay nakatuon sa isang buod ng uri ng karakter at pag-uugali na dapat matagpuan sa mga disipulo ng Panginoong Jesus.
SIPI MULA SA
Komentaryo sa Bibliya ng Mananampalataya
Copyright © 1989, 1990, 1992, 1995, 2016 ni William MacDonald.
Comments
Post a Comment